Przyjaciel to ktoś, kto jest

Przyjacielem jest ten, kto 

potrafi być 

potrafi kochać (nawet gdy sam się rozsypuje)

potrafi żyć i razem z Tobą gnić, gdy tego trzeba

potrafi zbierać Twoje rozsypane kawałeczki, gdy nie masz siły

Fałszywość! 

Żyjemy w zakłamanym świecie, który udaje, że jest taki, jaki powinien.
Wbrew pozorom bardzo trudno jest znaleźć prawdziwego przyjaciela.
Często po kilku latach cudownej znajomości okazuje się, że osoba znacząca dla nas tak wiele przestała się nami interesować. Możemy dalej się spotykać, rozmawiać, ale poczucie zrozumienia i wsparcia umarło na zawsze. W takiej sytuacji najgorszą rzeczą, jaką możemy zrobić jest trzymanie na siłę tej osoby przy sobie. Daj jej wolność. Nie interesuje się- niech szuka dalej.

Najważniejsza lekcja, jaką dało mi życie w sprawie relacji międzyludzkich to..
Jeżeli stara się jedna strona (ja), a druga jedyne co potrafi to ranić obojętnością- nie uda się. 
To niezmiernie boli- uświadomienie sobie, że relacja jest skazana na straty. Najczęściej potrzebujemy ogrom czasu, by zrozumieć, że tej relacji już nie ma i nigdy nie będzie. 

Niedobór szacunku.. 

Zgadzasz się ze mną, że w XXI wieku to problem życia codziennego? Nie rozumiem w jakim celu wykorzystujemy siebie wzajemnie wbijając kolejne noże w rany cięte na sercu drugiego człowieka.

Naukowcy udowodnili, że najlepszymi przyjaciółmi są dla nas Ci, którzy potrafią nam towarzyszyć w codziennej drodze naszego życia. Ja często czuję, że za mało robię dla tej osoby i jakim prawem mogłabym zyskać jej sympatię skoro nawet nie umiem wydusić z siebie słowa? Ale jak już mówimy o braku szacunku to właśnie BYCIE jest idealnym złamaniem naszych czasów. Chodzi mi tutaj o to, że odkładamy telefony i zanurzamy się w rozmowie z drugą osobą- patrzymy na jej oczy, gesty (uważność). Przytulamy, gdy jest taka potrzeba, a co najważniejsze okazujemy zainteresowanie jej problemem/osobą. To jest naprawdę ultraważne i wymierające w naszych czasach, choć tak banalna rzecz jak BYĆ.

Zaobserwowałam również zjawisko przyjaciół uciekinierów. To okropnie przykre i dołujące- słuchanie o lęku drugiej osoby przed zaatakowaniem przez zły nastrój i przytłoczenie twoimi problemami. A prośby niemówienia o tym przy niej? Pozostawiam bez komentarza.

 Bardzo często jesteśmy uzależnieni od nieodpowiednich ludzi. 

Zdrowe relacje między nami? Gatunek wymierający.

Ktoś przychodzi, ktoś odchodzi, ja zostaję. 

Jakże smutne, a zarazem prawdziwe. Jesteśmy w środku wszystkiego i jakby nie było-musimy sobie radzić sami bez względu na to komu ufamy ponieważ to jest ogromnie ruchome.

Teraz nieco wyjaśnień..
Każdy z nas jest zupełnie odmienną jednostką. Zostaliśmy w jakiś sposób ukształtowani przez rodziców, jednak wszystko da się w jakiś sposób naprawić. Na przykład osoba dostająca zbyt mało zainteresowania zwykle ma mocniej wykształconą waleczność, ponieważ od pierwszych dni musiała sama zabiegać o swoje potrzeby. 

Ale do rzeczy..
Wiążemy się z różnymi ludźmi w przyjaźnie, związki, które bardzo często kończą się zbyt prędko. Czas weryfikuje, kto jest naprawdę przy nas, a kto jedynie pragnie czerpać korzyści z relacji. Wiadomo, wszystkiego można się nauczyć przez doświadczenie i praktykę. Jednak każdy z nas powinien mieć w głowie przede wszystkim światełko J A. Bo to JA jest najważniejsze i pomoc innym- ok, popieram, ale tylko w czysto zdrowych relacjach bez wyzysku (nawet nieświadomego).

Więc proszę, myśl o sobie i dawaj sobie szczęście, zastanawiaj się często co jest dla Ciebie najlepsze, czego oczkujesz od życia i jak osoby z Twojego otoczenia wpływają na Twoje prywatne szczęście, do którego masz prawo. Chroń siebie i staraj się nie niszczyć innych.