We don't know who we're

 Czujesz się czasem jak niedokończona układanka? A może jak obrazek, w którym brakuje kilku puzzli? Może zniszczona zabawka czy też kartka pomazana czarnym pisakiem przez dziecko, zmięta i wyrzucona w kąt? Być może czujesz się chwilami jak ten puzzel, który został zgubiony?

Każdy z nas się tak czasem czuje. Musimy dotknąć dna, by się od niego odbić. Musimy zwiedzić najczarniejszą otchłań, by myśl o niej dawała siłę do walki o codzienność.

Odkrywamy siebie całe życie. Jest to bardzo trudna praca każdego dnia nad tym, co chcemy osiągnąć. Musimy mieć cel.. bez niego zostaniemy w miejscu bądź zaczniemy się cofać.

Często ludzie, z którymi wchodzimy w bliższe relacje są naszymi lustrami- pokazują nam jakąś cząstkę prawdy o nas samych.
Jednak to nie wszystko, ciągle jest mało.. nie potrafimy odnaleźć wszystkich puzzli.

Wszystko jest w głowie. 

Nasza wiara, nadzieja, siła. 

Nie powinniśmy pozwalać innym ludziom decydować o naszym samopoczuciu psychicznym. 

Każdy powinien zająć się sobą, ale nie żyjemy w świecie, w którym to funkcjonuje. 

Budzimy się w świecie pełnym fałszywości, manipulacji, patologii. 

Budowanie pewności siebie, gdy nie brakuje chętnych do podcinania Ci nóg.. to wyzwanie. 

I to wyzwanie o kolosalnych rozmiarach. 

Nie zawsze będziemy wiedzieć kim jesteśmy, ale powinniśmy do tego dążyć codziennie. 

Jak również uszczęśliwiać siebie. Kochać własną osobę, być dla samych siebie ważni.. 

Wierzę, że praca nad sobą doprowadzi kiedyś do sukcesu. 

Wierzę, że zamkniemy kiedyś bolesną przeszłość raz na zawsze. 

Musisz być twardy. W przeciwnym razie zginiesz.