"Dziewczyna z pociągu" Paula Hawkins |recenzja

Z początku nie wiadomo, o co chodzi, co to za świat i na jakich zasadach gra. 

Później wciąga tak, że nie sposób odłożyć na półkę. 

Książka Pauli Hawkins już w 2015 roku odniosła ogromny sukces i sięgając po nią, nie wiedziałam nic oprócz tego, że przez te lata wiele razy była mi polecana oraz że jest popularna. 

Nie zawiodłam się- skradła moje serce i dzięki niej już wiem, że nie każdy thriller 'nie jest dla mnie'.

Najpierw niewinnie, poznajemy tytułową bohaterkę, jej zamiłowanie do pociągów i codzienne podróże. W miarę upływu kolejnych wydarzeń cała historia jest przedstawiana jak pamiętnik, z punktu widzenia trzech kobiet. Widać znaczą różnicę pomiędzy nimi- inne postrzeganie świata, priorytety i pragnienia. Pod koniec znamy już dokładnie osobowość każdej z nich. 

Rachel to 'dziewczyna z pociągu', osoba, która praktykuje wizualizację. Uwielbia marzyć i wymyślać historie, które nigdy nie miały miejsca i uważam, że mam z nią trochę wspólnego. Jadąc pociągiem, codziennie, obserwuje pewną parę. Jest zafascynowana ich życiem, które wydaje jej się idealne. 

Z biegiem czasu, pomału, wszystko traci kolory. Robi się coraz mroczniej i tajemniczo. 

Kobieta chcąc pomóc, zaczyna być coraz bardziej związana z parą, którą do tej pory jedynie obserwowała. 

Po upływie kluczowych wydarzeń wszystko dzieje się jak tocząca się kulka prosto do przepaści -szybko, nagle i gwałtownie. Nie jesteśmy już w stanie przewidzieć kolejnych wydarzeń i wyciągnąć wniosków z nowo poznanej przez nas tragedii, ponieważ za rogiem czeka kolejna, a dalej jeszcze jedna i następna. I to chyba jest to, co mnie w tej książce urzekło. 

Książka motywuje do wielu przemyśleń i możliwe, że za każdym razem człowiek zauważy w niej coś innego. Nie opisuję moich przemyśleń po skończeniu lektury, żeby żadnych spoilerów nie robić. A własne przemyślenia na pewno zawsze są najlepsze i pozwalają się rozwijać w kierunku takim, jaki sami wyznaczamy. 

"Wiem tylko, że jednego dnia czuję się dobrze, życie jest słodkie i niczego więcej mi nie potrzeba, a następnego rwę się do ucieczki, nie mogę znaleźć dla siebie miejsca i znowu się pogrążam." 

W książce jest opisane wiele bólu i nie można się z tym nie zgodzić. Emocje bohaterów są pięknie ubrane w słowa i naprawdę dobrze przedstawiają to, co każdy z nas może czuć.

"Współczułam jej, szczerze, chociaż nie tak bardzo jak sobie."